Voor Jacqueline gloort er weer hoop

Een van de projecten van het Servicepunt Vrijwilligerswerk is KansRijk.
Door KansRijk komt Jacqueline weer onder de mensen en maakt eerste stapjes op participatieladder

Voor Jacqueline gloort er weer hoop
Jacqueline Hilge zit tegenwoordig lekker in haar vel en is vrolijk. Nog niet eens zo heel gek lang geleden was dat heel anders. Toen had ze straatvrees en heel vaak paniekaanvallen. Naar buiten gaan durfde ze niet, mensen sprak ze amper. 

Nu vindt ze het heerlijk om elke maandagochtend een paar uur achter de bar te staan in het Cultuurhuis in de Zwolse wijk Stadshagen. Ze geniet ervan om koffie of thee voor de bezoekers te serveren en om bijvoorbeeld broodjes voor hen te smeren. En zelfs als het druk is raakt ze niet van slag van al die bezoekers. Ze babbelt voluit met iedereen die haar wat vraagt. Kortom, haar verzorgende inslag komt hier geweldig van pas.

Weer hoop
Dát Jacqueline in korte tijd zo ver is gekomen, heeft ze mede te danken aan KansRijk. Dat is een project van het Servicepunt Vrijwilligerswerk van WijZ, onderdeel van de Dimence Groep. KansRijk probeert op een laagdrempelige manier de kracht van mensen te versterken die een grote afstand tot de arbeidsmarkt hebben. Het is de bedoeling dat ze daardoor een of meerdere stapjes hoger komen op de  participatieladder.

Door KansRijk gloort er voor de 34-jarige Jacqueline weer hoop. Ze heeft een niet al te florissant leven achter zich. Na het speciaal basisonderwijs bleef ze thuis. Verder leren zat er niet in, lukte haar ook niet. Na verloop van tijd moest ze bovendien dagelijks haar zieke moeder verzorgen en moest ze zich ook nog eens om haar werk bekommeren. In de loop der jaren volgde een scala aan baantjes: van broodjes smeren en soep maken bij het Leger des Heils,  ze ging mee met de Soepbus, ze poetste auto’s bij autoschadebedrijf Care, nam na afloop van haar werk alle vuile overalls mee om die thuis te wassen. Ze werkte ook een hele tijd als schoonmaakster bij de grote scholengemeenschap Landstede. Leuk en dankbaar werk, dat een bescheiden inkomen opleverde.

Straatvrees en paniekaanvallen
“Vijf jaar geleden is mijn vader overleden. Toen ging het mis en moest ik dat werk bij Landstede opgeven”,  vertelt Jacqueline met enige spijt in haar stem. “Ik was daar vijf dagen in de week van half drie ‘s middags tot acht uur ‘s avonds. Maar toen mijn vader was overleden, kreeg ik straatvrees en paniekaanvallen. Ik sprak niet meer met mensen, ik was alleen thuis en was er niet meer met mijn hoofd bij.” Ze vertelt het somber, maar nuchter.

Haar vriend, met wie ze al sinds haar zestiende een relatie heeft, deed de boodschappen. Pas na verloop van tijd, nadat ze van haar huisarts medicatie tegen de paniek aanvallen had gekregen, ging er eerst iemand anders mee naar de supermarkt en uiteindelijk ging ze alleen. Maar nog steeds niet van harte.

Vrijwilliger
“Ik moest gewoon weer leren om onder de mensen te durven komen”, aldus Jacqueline op een beetje verontschuldigende toon. “Ik heb op een gegeven moment een gesprek gehad met het UWV. Daar kreeg ik het advies om als vrijwilliger wat te gaan doen. En zo ben ik hier in het Cultuurhuis terecht gekomen.”

“Het is wel fijn hier. En bovendien is het dicht bij mijn huis. Dat vind ik ook wel handig, want dan ben ik ze snel weer thuis bij mijn vriend en mijn dochtertje Noa. Ik kan nu weer alleen boodschappen doen, mijn vriend verzorgen en mijn dochtertje  – die is twee – verzorgen. Ja”, zegt ze vol trots en met stralende ogen, “ik ben echt een ‘zorg-iemand’.”

Taalles
Elke maandagochtend werkt ze dus twee uur in het Cultuurhuis, van half tien tot half twaalf. Elke woensdag krijgt Jacqueline taalles en bekwaamt ze zich in het lezen en schrijven. “Ik kan wel een boodschappenlijstje maken hoor en een brief schrijven. Maar alleen ìk kan die lezen. Een ander niet”, klinkt het veel betekenend. Stapje voor stapje probeert Jacqueline haar laaggeletterdheid achter zich te laten. En de eerste resultaten zijn al te zien. “Ja, hoor, ik kan de krant lezen. En laatst heb ik mijn vriend voor het eerst een appje gestuurd en ik kan mijn dochtertje ook al boekjes voorlezen”, zegt ze met opnieuw die trotse glimlach en stralende ogen.

Werkervaring
Het liefst wil Jacqueline voorlopig nog in haar veilige en vertrouwde omgeving van het Cultuurhuis blijven. “Nee, ik wil nog niet snel ergens anders naar toe. Dat lukt ècht nog niet...”
Toch zal dat vast wel een keer gebeuren. Want Jan Lubbers en Wim klaas, haar twee begeleiders, zijn tevreden over haar en zien beslist vooruitgang. “Ze doet het hartstikke goed en gaat leuk om met de mensen. Met dit vrijwilligerswerk krijgt ze werkervaring en weer structuur in haar leven. Wel is het van belang dat ze meer uurtjes gaat maken”, benadrukt Jan. Wim is het daar helemaal mee eens.

Coach
Jacqueline hoeft niet in haar eentje de volgende stappen in haar participatieproces te maken.  “Want”, zegt Jan, “ze heeft een coach die haar vanuit de gemeente begeleidt en ook thuis heeft ze begeleiding. Waarschijnlijk zal ze altijd gecoacht moeten worden. Maar op dit moment gaat het allemaal heel soepel en is ze zelfs niet meer bang als er hier een grote groep mensen is.”

Stapjes maken
Jacqueline is natuurlijk niet de enige die via het project KansRijk een nieuwe fase in het leven kan  inslaan. “In een stad als Zwolle zijn het er tientallen”, zegt Ruby Blom, coördinator van KansRijk. “Allemaal proberen ze stapjes te maken. We plaatsen mensen zoals Jacqueline op diverse locaties. Hier in het Cultuurhuis, maar ook in andere wijkcentra, of als assistent van een huismeester of bijvoorbeeld in de kantine van Dimence. En we hopen dat ze uiteindelijk allemaal een vaste baan kunnen vinden, al dan niet met begeleiding van een werkgever.”