Ben Bannink: huismeester én begeleider van vrijwilligers

Mensen aan elkaar verbinden met als doel om elkaar te versterken is een van de doelstellingen van het servicepunt vrijwilligerswerk.
Het levert alleen maar kansen op.

“Gedrag roept gedrag op”
Formeel is Ben Bannink huismeester van de locaties van Dimence aan de Grasdorpstraat en de Burgemeester Roelenweg in Zwolle. Manusje van alles, vraagbaak, of welke naam je er ook aan wilt geven. Maar zijn tweede functie vindt hij minstens zo mooi en dankbaar: begeleider en coach van vrijwilligers – cliënten of ex-cliënten – die weer op de weg terug zijn naar de dagelijkse en voor hen soms harde maatschappij.
Voor Ben is de combinatie van die twee functies geweldig. Het past helemaal bij zijn rustige karakter. “Maar ik kan ook streng zijn, hoor”, zegt hij tussen neus en lippen door – èn het past bij zijn lange staat van dienst en ervaring met de cliënten van Dimence en dienst rechtsvoorgangers. “Ik ben een klusjesman die betrokkenheid en gastvrijheid hoog in het vaandel heeft staan. Daarnaast kan ik regelmatig wel wat handjes gebruiken. Altijd wel wat te doen.”

Winkeltje
In augustus is Raaltenaar Ban Bannink veertig jaar in dienst. De eerste 28 jaar bij onder meer de Sint Franciscushof in Raalte en de Zwolse Poort. In de Sint Franciscushof dreef hij het winkeltje en verkocht bij blikjes fris, slaatjes, rookwaar en dergelijk. “’s Ochtends vroeg stonden ze al voor de deur. Soms in drommen. Ik was knotsgek met die mensen”, zegt Ben met een grote grijns op zijn gezicht als hij terugdenkt aan die tijd: ‘Ben van het winkeltje’, ja, zo werd ik jarenlang genoemd.….”

Rustpunt
Ben was voor die mensen een rustpunt. Prachtig voor de cliënten èn voor hemzelf. “Nu ben ik twaalf jaar huismeester. Buiten klussen, koffieautomaten schoonmaken, een kamer verhuizen, een schilderij verhangen, noem maar op. Peuken opruimen…. Mijn dag zit zo vol.”

“En altijd heb ik veel met patiënten te maken gehad. Nu ook. Straks wonen er hier aan de Grasdorpstraat zo’n 54. Voor mij zijn ze allemaal gelijkwaardig. Net als al die collega’s. Want met gelijkwaardigheid bereik je wat.”

Opeens noemt hij een voorval dat zich tijdens het afgelopen weekeind voordeed, maar dat Ben helemaal typeert: “Ik doe ook wel eens wat in de horeca, voel me ook wel een beetje een horecaman. Er was een leuk feest met een lopend buffet. Maar een oude moeder, die durfde niet. Dan gaan we samen naar dat buffet, zei ik. Wilde ze met haar rollator lopen. Hoeft niet,  zeg ik. Ik ondersteun uw wel. Ik geef u wel een arm. Maar wat bleek en waar kwam die angst vandaan: ze kon niet met mes en vork eten. Dat had ze nooit geleerd. Haar twee dochters heb ik toen ook meegenomen om hun moeder te helpen. Vooruit, kom op, geef jullie moeder een arm. Die mensen hebben genoten. Ach, weet je… het hoeft allemaal niet zo moeilijk te zijn. Menselijkheid, mens zijn. Daar gaat het om. Gedrag roept gedrag op. Dat is mijn motto. Al mijn hele leven lang. Dat maakt mijn werk bij Dimence ook zo mooi.”

Twee weken
De vrijwilligers die Ben coacht en begeleidt blijven veelal een week of twee onder zijn hoede, een enkeling een aantal maanden. “Heel veel cliënten komen ook weer terug bij mij, gewoon om een bakkie te doen”, zoals hij het uitdrukt. “Soms denk ik wel: ik heb geen tijd, maar het móét gewoon. Ze hebben op een afdeling gezeten met een verslaving, een bipolaire stoornis of een dubbeldiagnose en komen dan weer terug via bijvoorbeeld WijZ. Dat is wel prettig, want ze zijn dan nog  verzekerd. En dat geeft geen ‘gedoe’. Daar ben ik supe blij mee. Soms gaan ze weer re-integreren in de maatschappij. Hier kunnen ze dan een paar ochtenden per week klusjes doen, zoals koffieautomaten schoonmaken of andere nuttige dingen doen. Doe ik de ene klus, zij de andere. Nooit alleen. Laatst had ik een ex-cliënt – daar heb ik nog steeds regelmatig contact mee via de app – die nodigde mij bij hem thuis uit koffie te komen drinken. Hij heeft nu een leuke baan als vrachtwagenchauffeur. Maar bij hem thuis gaan koffiedrinken? Nee, dan doe ik niet. Dat wil ik niet.”

Mijn woorden
Ben ziet zichzelf wel eens als een aanvulling op de psychiaters. “Zij zeggen het met mooie woorden en pilletjes, ik praat met hen in mijn woorden. Op basis van eerlijkheid, duidelijkheid en gelijkwaardigheid, zonder ooit te vragen wat er met hen aan de hand is. Ook de psychiaters zelf vinden mijn werk prachtig, en voelen ook dat ik een soort verlengstuk ben van hun werk.”

Dat de werkzaamheden van Ben zeer waardevol zijn voor een organisatie als Dimence, is voor hem  wel duidelijk. Daarover bestaat Ben geen twijfel. En hier en daar krijgen ook elders binnen de organisatie zijn werkzaamheden gestalte. Maar voorwaarde is dan wel dat het in je moet zitten om op een goede wijze met vrijwilligers te kunnen omgaan, en dat je niet dagelijks voor je werk als huismeester van de ene naar de andere locatie moet vliegen. “Want je moet er altijd voor die vrijwilligers zijn. Ze hebben jou nodig.”

Bijschrift:
Ben Bannink: “Gedrag roept gedrag op.” Ben (links) met vrijwilligers Tom om even een bakkie te doen.
 

Auteur: Hendrie Beltman - schrijfvrijwilliger servicepunt vrijwilligerswerk.
Binnen de Dimence Groep wordt het vrijwilligerswerk gestimuleerd vanuit het servicepunt vrijwilligerswerk