Een wachtkracht succes verhaal

Een beetje zenuwachtig loop ik de wachtkamer in. Ik ga zo meteen mijn achtste intakegesprek voeren. Ik ben net begonnen met mijn nieuwe baan bij de Dimence Groep (WerV), en het feit dat ik uit een hele andere tak van de zorg kom, maakt mij een beetje onzeker.

Ik roep de naam van de persoon die ik verwacht. Een jongen van mijn eigen leeftijd komt in beweging. Hij zit onderuit gezakt in zijn stoel, kijkt mij niet aan en negeert mijn hand. We lopen samen naar de spreekkamer. Na een korte uitleg over wat Wachtkracht voor hem kan betekenen, vraag ik of hij zelf al een hulpvraag heeft. ‘’Is dit dan alles wat je voor mij kan doen?’’
Ik slik even, mijn onzekerheid komt weer naar boven. Maar al snel kan ik relativeren. Deze jongen heeft net zijn diagnose autisme gekregen en staat op de wachtlijst voor behandeling. Ik kan me voorstellen dat hij had gehoopt dat hij daar al mee geholpen kan worden, want het wachten op hulp duurt lang.  

De jongen geeft aan dat hij geldproblemen heeft, en na hier even over gesproken te hebben komen we samen tot de conclusie dat hij verslaafd is, al zijn geld gaat hier naartoe. Hij wil van zijn verslaving af, maar andere mensen kunnen hem toch niet helpen, geeft hij aan. Voorzichtig begin ik te peilen of hij al van Tactus verslavingszorg heeft gehoord. Hij klapt dicht. Ik druk hem op het hart dat hij nergens aan vast zit, we kunnen met elkaar afstemmen wat hij nodig heeft, maar hij wordt nergens toe verplicht. Als je wil stoppen, mag je stoppen. Maar houdt wel altijd je doel in je achterhoofd. Omdat ik merk dat hij twijfelt, spreken we af dat we er in een volgend gesprek op terug komen.

De week erna komen we tot de conclusie dat ambulante behandeling de enige optie is. Ik stel hem nog een aantal vragen. ‘’Stel die vraag wat concreter, want zo snap ik toch niet wat je bedoelt’’ krijg ik een keer als antwoord. Allerlei gedachtes komen in mij op. Doe ik het wel goed? Voelt hij zich niet verplicht? Ziet hij mij niet als een leeftijdsgenoot die het beter denkt te weten dan hij? We spreken af om er allebei nog even over na te denken, en aan het einde van het gesprek druk ik hem nogmaals op het hart dat ik er voor hem ben, ik kijk echt naar waar hij behoefte aan heeft en hoe de wachttijd voor hem wat verzacht kan worden. De jongen haalt zijn schouders op en gaat weer richting huis.

In de avond krijg ik een appje, van diezelfde jongen. ‘’Ik heb besloten om toch voor de ambulante behandeling te kiezen, maar zou jij bij het eerste gesprek dan wel mee willen gaan?’’
Opgelucht, blij, maar vooral ook trotse gevoelens gaan door mijn lichaam. Het vertrouwen is er dus toch wel, soms heeft iemand alleen wat meer duidelijkheid of bedenktijd nodig. Zulke succesverhalen hebben we nodig in de zorg, want het is erg dankbaar werk, maar niet altijd even makkelijk.