Nuran

Nuran Florissen (46) werkt 2 ochtenden per week op het activiteitencentrum Hermann Simon in Deventer, nadat zij in Deventer Post had gelezen dat Dimence Groep vrijwilligers zocht. Zij is van Turkse afkomst en ze woont nu al 24 jaar in Nederland. Door omstandigheden is zij in de WAO terechtgekomen. Nuran: “Ik krijg dat geld zomaar, daar wil ik wel iets voor terugdoen. “

Nuran vertelt enthousiast: “ Al 23 jaar doe ik vrijwilligerswerk. Ik heb van alles gedaan, zoals werken in een buurthuis en bij wijkaanpak. Hiervoor heb ik in 1997 van de Gemeente Deventer de vrijwilligerspenning gekregen. Met deze doelgroep had ik nog nooit gewerkt. Het sprak me aan. Nadat ik me had aangemeld ben ik gaan werken op de afdeling Textiel. Ik help waar ik kan. Ik had helemaal geen ervaring met psychiatrisch patiënten maar ik heb het niet echt moeilijk gehad. Ik werd al snel geaccepteerd. Ik heb dan ook respect voor iedereen: oud, jong, dik dun, zwart, wit, het maakt mij allemaal niet uit. Er wordt wel eens gezegd dat ik met iedereen kan omgaan en dan zeg ik: 'gewoon respect hebben voor iedereen.”

“In het begin deed ik alles zelf, zoals koffiezetten en afwassen. Nu vraag ik: “wie wil er vandaag koffiezetten?” Iedereen k ijkt een beetje naar elkaar en een vrouw zegt: ‘Ik heb thuis alleen oploskoffie en weet niets van apparaten. Dan zeg ik: “kom, ik help je wel.” Soms komen ze ook heel chagrijnig binnen en dan zeg ik: “jij hebt geen zin hè? Kom drink een kopje koffie.' En als ze dan aan het eind van de middag zeggen dat ze blij zijn dat ze toch zijn gekomen dan vind ik dat ook heel fijn.”

Als de leiding er niet is dan doe ik andere dingen met de groep, zoals een workshop kaarten borduren of koken. Ik maak er dan ook iets feestelijks van, dus niet zomaar even opscheppen. Echt met mooie opgemaakte schalen. De reactie is dan: we hebben het nog nooit zo leuk gehad, wat gezellig. Soms zingen we ook liedjes. Als andere mensen langslopen en roepen: “oh wat ruikt het hier lekker”, dan zeg ik: “kom maar binnen dan krijg je ook wat.” En als er eten over is dan brengen we dat naar andere groepen.

Nuran over haar vrijwilligerswerk: “ Ik vind het belangrijk om iets terug te doen voor de maatschappij. Het werken met psychiatrische patiënten vind ik erg leuk en ook leerzaam, omdat iedereen een ander ziektebeeld heeft en anders reageert. Maar het allerbelangrijkste is wel dat ik het echt met hart en ziel doe!”